Dagboek van mijn reis naar Iran
Het is een al te moeilijke oefening om alles wat je weet te resetten en opnieuw te beginnen, er is geen tweede "eerste goede indruk".
Reizen is altijd een moment van groei, een evolutie van iets dat met jou is geboren en dat evolueert in elke ervaring die een etnisch-antropologische, culturele, sociale, verkennende en emotionele waarde heeft.
Ik heb altijd een kleur gegeven aan de indrukken die een nieuwe plek mij en die van geeft Teheran, bij mijn eerste ontmoeting, was grijs.
Teruggaan naar Perzië en niet in staat zijn om de plaatsen te bezoeken die Perzië groot maakten, voelde als rondlopen in een keurslijf.
Maar in deze nieuwe "reis" werd ik "geleid" door de getalenteerde en geduldige Sima Jandideh, door het instinctieve verlangen om populaire emoties en identiteit te ervaren en door het lot waardoor we Akbar Gohli en Mohsen Yazdani in Italië en Mehdi Afzali en Neda ontmoetten. Reyhani in Teheran. Ik moet de laatste twee de eer geven omdat ze me emotioneel van Perzië naar Iran hebben vervoerd, waardoor ik een eigentijdsheid heb "voelen", "ervaren" die niet alleen een kwestie is van de kalender maar van de sociaal-culturele actualiteit. Ik doel niet uitsluitend op de spannende installatie van Ali Akbar Sadeghi in het Museum of Contemporary Art of op het spannende hedendaagse muziekconcert dat we op de eerste rij mochten bijwonen met Mehdi en minister van Cultuur Hoseini, maar op het voortdurende contact met culturele realiteit, media en interrelationeel. Verwacht, gewenst en gewaardeerd worden was een constante, net zoals de wens om te kennen en gekend te worden door iedereen die we op elke bezochte plaats ontmoetten een constante was.
De mix van ontmoetingen en afspraken op het gebied van cultuur en momenten op het gebied van stadsverkenning hebben deze 6-daagse reis omgetoverd tot een beleving van drie weken.
Nadat we via de hoofdingang de tempel van de culturele wereld van Teheran waren binnengegaan, hebben we een realiteit ervaren en leren kennen die van ver begint, maar die veel actueler is dan ik me had voorgesteld, en naarmate de tijd verstreek, realiseerde ik me dat grijs altijd getransformeerd was meer in lichtblauw en dan in lichtblauw enzovoort.
De kleinste gemene deler van mijn ervaringen in Iran werd versterkt, een altruïstisch en communicatief volk dat hongerig is om deel te nemen aan een wereldtoneel als protagonisten van diepgang en met een sterke identiteit.
Ik ben verliefd op deze plek, met al zijn schoonheden, landschap, archeologisch en antropologisch, met zijn cultuur en vrouwelijke schoonheid.
Ik heb het "GELUK" te leven op een plek waar in de Tweede Wereldoorlog het front van de "Gustav"-linie enkele duizenden doden veroorzaakte die vandaag rusten op monumentale begraafplaatsen niet ver van mij vandaan. Elke keer als ik ze bezoek kom ik er echt uitgeprobeerd uit. Dezelfde gevoelens ervaren in de jouwe, het is niet mogelijk om ze te beschrijven!
Ik hoop dat ik mijn ontdekkingstocht snel kan voortzetten.
Hieronder staat de tekst van mijn toespraak bij de inhuldiging van de "15e afbeelding van het jaar".
Ik ben Antonio Corrado, projectmanager van de Mostra Popoli e Terre della Lana, georganiseerd in samenwerking met het Iraans Cultureel Instituut en in het bijzonder met prof. Akbar Gohli en met dr. Mohsen Yazdani die ik bedank.
We zijn echt vereerd om hier uw gasten te zijn, dit vervult ons enorm met vreugde en ik dank het lot dat mij de kans heeft gegeven om deze genade te verdienen.
Genades zijn geschenken die gewaardeerd worden in het aardse leven, ze kunnen niet op de bank worden bewaard en dan worden teruggenomen in tijden van nood of wanneer ze niet meer zijn, ze moeten onmiddellijk goed worden gebruikt.
Als kind ben ik altijd een nieuwsgierig kind geweest en zelfs vandaag ben ik helemaal niet veranderd en observeer ik de wereld met dezelfde blik alsof het de eerste keer is.
In het leven heb ik altijd gezocht naar iets dat de dorst zou stillen om nieuwe werelden te ontdekken, mensen met hun eigen identiteiten en culturen. En terwijl ik opgroeide en verkende, realiseerde ik me dat verschillende en verre volkeren, op plaatsen en in de loop van de tijd, in vergelijkbare situaties vergelijkbare keuzes maken en dat hun gewoonten en tradities evolueren, verschillend in esthetische manifestaties maar vergelijkbaar in praktische.
Door me te voeden met deze ervaringen ben ik altijd gegroeid met de houding van iemand die hongerig is naar kennis en ruimdenkendheid. In de loop van de tijd is dit gecombineerd met een job die ik met passie doe en die mij voldoening geeft in mijn bestaan: culturele diversiteit waarderen, raakvlakken zoeken en groeien vanuit tegenstellingen.
De bezoeker van een tentoonstelling het instinct van de reiziger, van de ontdekkingsreiziger bijbrengen, is de sleutel tot succes bij het opwekken van het verlangen om persoonlijk de schatten te ontdekken die in alle uithoeken van de wereld worden gevonden.
Maak dorstig en geef de kan water.
Dank u.
