Muziek van Iran

PERZISCHE MUZIEK

Muziek 05 min
Muziek 04-1-min
Muziek 03-1-min
Muziek 02-1-min
Muziek 01-1-min
vorige pijl
volgende pijl

 

Het materiaal in deze sectie is afkomstig uit de catalogus van tentoonstelling over muziekinstrumenten van Iran, maker en curator architect Antonio Bianchini, gehouden in Rome in het Nationaal Museum van muziekinstrumenten in de periode van 5 tot 20 april 2008 in samenwerking tussen het bovengenoemde museum en dat van Muziek in Teheran.

 

Introductie

Anthony Bianchini

Iran in de breedste zin van het Iraanse plateau beslaat een geografisch barycentrisch gebied tussen Europa, Afrika, China en India en vormt als zodanig een scharnier dat Oost en West met elkaar kan verbinden. In deze hoeksteen is een sterke territoriale identiteit gevormd, getuige sinds het begin van de beschaving door zijn eigen culturele en artistieke tradities van grote verfijning en gevoeligheid, zoals de Achaemenidische, Sasanidische en Safavidische tradities.
Zoals blijkt uit de archeologische vondsten van de stad Susa de zeer oude bronzen beelden van Lorestan, de rotsreliëfs van de Sassanische vindplaats van Taq-e Bostan tot aan de meest recente schilderijen uit de Kadjarenperiode wordt een autonoom cultureel product uitgewerkt, mede het resultaat van de invloeden van naburige beschavingen, dat vervolgens onder islamitische druk wordt geëxporteerd naar het Westen waar het wordt geënt op wetenschappelijke disciplines en artistieke ervaringen als maar ook in de muziektheorie.
Alleen al uit de Safavid-periode zijn enkele van de mooiste voorstellingen in de sprankelende miniaturen van tekens en kleuren die hofscènes voorstellen: hier, als bewijs van het belang van muziek, zien we in een centrale positie, tussen hoogwaardigheidsbekleders, koningen en elegante maagden, ensembles van muzikanten vaak op een prachtige tappeto, paradigma bij uitstek van de verfijnde gevoeligheid van dit volk.
Net als poëzie is muziek een kenmerkend kenmerk van de Perzische cultuur, een symbool van een beschaving die zich eeuwenlang over uitgestrekte gebieden heeft uitgestrekt en waarvan de invloed de territoriale grenzen van de rijken die eronder gedijden heeft overschreden.
Zelfs door de geschiedenis van muziekinstrumenten typerend voor deze gebieden is het mogelijk om de banden en contacten te reconstrueren die beschavingen tussen hen tot stand hebben gebracht; de vaardigheid van ambachtslieden in de kostbare inlays en decoraties, van de grote meester-instrumentmakers, combineert het in een onlosmakelijk geheel, muzikale theorieën, filosofische gedachten en constructietechnieken uit verschillende geografische en culturele velden, wijzigende, verfijnende en herwerkende invloeden die getuigen van uitwisselingen tussen culturen, wederzijdse kennis en individuele ontwikkelingen.
Het naast elkaar bestaan ​​van bevolkingsgroepen van verschillende etnische groepen en religies, de aanwezigheid van gemeenschappen is niet te verwaarlozen Cristiane, Joods, zoroastriërs, Nestoriaans, Manicheïstisch en Boeddhistisch, die al meer dan een millennium in het gebied geworteld zijn, elk met hun eigen culturele tradities, hebben onder wederzijdse invloeden bijgedragen aan de vorming van een complex en fascinerend muzikaal panorama dat misschien kan worden samengevat in de traditie van de Perzische "kunstmuziek". die beschikt over geweldige tolken en artiesten erfgoed van de mensheid.


Geschiedenis en muzikale tradities van Iran

Antonio di Tommaso

Muziek in het oude Perzië

Er zijn talloze archeologische vondsten die ons informeren over de contexten en instrumenten van de muziekpraktijk in het oude Perzië en van de Perzische muziek, en die een concrete bevestiging bieden van de literaire getuigenissen die tot ons zijn gekomen via de geschriften van Griekse auteurs zoals Herodotus, Athenaeus en Xenophon, en door bepaalde moslimauteurs die in de middeleeuwen leefden, zoals de Perzische dichter Firdousi, die hun kennis van oude Perzische muziek putte uit bronnen van mondelinge overlevering.

Perzië, muziek en islamitische beschaving

De geschiedenis van de Perzische muziek in de islamitische beschaving werd gekenmerkt door de aanwezigheid van een stedelijke hofmuziek die in een periode van de achtste tot de zestiende eeuw een zekere homogeniteit van de taal lijkt te hebben behouden, zodat we kunnen spreken van een enkele muziek klassiek, van tijd tot tijd bezocht door de rechtbanken van Abbasid, Jalairid, Timurid, Ottoman en Safavid.

De muziektheorie

De Abbasidische kalief al Màmun stichtte Bagdad in 832 la Bayt al-Hikma; o huis van wijsheid, dat wil zeggen, een laboratorium van Arabische vertalers die generaties lang bezig waren met het aanpassen van teksten in het Grieks en Aramees in het Arabisch, waarmee ze het vertaalwerk voortzetten van de Griekse kennis die al was ondernomen in de eeuwen voorafgaand aan de Hegira (622) door Syriërs en Nestorianen.

Perzische klassieke muziek De Safavid-periode

De komst van het Safavid-koninkrijk markeerde een nieuwe periode van pracht voor het muzikale leven van het hof in de steden van Iran. Al met Shah Esrnà'il I (1502-1524) werd de stad Tabriz een rijk muzikaal centrum: deze vorst hield de muziek van de ashiq, of van de Azerbeidzjaanse barden, en zelf genoot hij van het schrijven van verzen over mystieke liefde en zo ski, en bij het bespelen van de langhalzige luit SÀZ of QOPÙZ. Het was ook in deze periode dat de Perzische muziekpraktijk een beslissende invloed had op de jongere muziek van de Turks-Ottomaanse rechtbanken, die in de XNUMXe en XNUMXe eeuw tal van Perzische musici en zangers ontvingen.

Perzische Klassieke Muziek De Qajar-periode

Met de Afghaanse invasie en de val van de Safaviden in 1722 lijkt de rijke muzikale traditie van Isfahan te zijn verdwenen, met de verhuizing van vele meesters naar de hoven van Turkije, Centraal-Azië en Kasjmir. Tijdens de korte heerschappij van de Afsharide- en Zand-dynastieën (van 1737 tot 1794) verdween Perzische klassieke muziek definitief van het historische toneel, om pas in de XNUMXe eeuw weer op te duiken aan het Qajar-hof. Het is in deze overgangsfase tussen de Safavid- en Qajar-koninkrijken dat er een duidelijke scheiding plaatsvindt tussen de drie grote Turks-Ottomaanse, Iraakse en Perzische muziektradities: vanaf de achttiende eeuw zullen ze zich onafhankelijk ontwikkelen.

Perzische Klassieke Muziek De radif

Ondanks dat het een set muzikale eenheden is of Gushe-ha (meervoud van gutsen, wat "hoek" betekent) elk met een titel, de Radif blijkt een veel complexere entiteit te zijn dan een eenvoudig repertoiremodel of een eenvoudig modaal systeem. Zijn functie is niet alleen om het behoud en het leren van een corpus van composities en om modellen en gemeenschappelijke uitgangspunten te bieden voor de uitvoering (die wordt gekenmerkt door een hoge mate van ontijdigheid);

Muzikale uitvoering en lesgeven

De uitvoering van Perzische klassieke muziek is traditioneel voorbehouden aan privé-omgevingen die rigoureus bezet worden door een zeer beperkt publiek van kenners: in huizen, in tuinen, eenmaal in de hoven van vorsten en prinsen die van muziek houden. De artiesten zijn meestal een zanger die wordt begeleid door een, twee of drie instrumenten met een uitgesproken klein timbre; men zit op de grond, in een omgeving versierd met opzichtige tapijten en het contact tussen muzikanten en luisteraars is praktisch gemoedelijk.

Het principe en de betekenis van melodische versieringen in Perzische muziek

Zoals in de meeste muzikale tradities die tot de culturen van het Oosten behoren, is Perzische klassieke muziek dat wel homofoon. Desondanks presenteert het een hoge mate van verfijning, die niet zozeer wordt gegeven door de lengte en verscheidenheid van de melodische lijnen en door de complexiteit van de ritmische cycli, zoals bij andere rijke oosterse klassieke tradities, maar door de principe van versiering, waarvan de betekenis is vervat in de zeer eenvoudige "traditionele" stelregel waarnaar Dariouche Safvate verwijst: «het is niet belangrijk wat je speelt, maar hoe het wordt gespeeld".

De tradities van gezongen poëzie

De muzikale traditie van Iran, zowel in stedelijke als landelijke contexten, is onlosmakelijk verbonden met poëzie. Enkele middeleeuwse literaire bronnen (Qutb al-Dìn Shirazi; Nezami) tonen ons het belang dat gezongen poëzie al had in het Sassanid-tijdperk: 360 werden de "aria's" genoemd Dastan gecomponeerd door Barbadianen, één voor elke dag van het Zoroastrische jaar.

Perzische muziekinstrumenten

Het muziekinstrument is een object dat de evolutie van de beschaving van een territorium getrouw vastlegt en weerspiegelt. Om zo'n enorm en complex onderwerp in een paar regels te beschrijven omdat het een veelheid aan aspecten omvat, moet worden vastgesteld welke het mogelijk maken om de meest duidelijke sporen te reconstrueren in een reis die bestaat uit tijden en plaatsen. Net zoals de sporen achtergelaten door de artiest en door de tijd op het lichaam van een instrument ons in staat stellen de geschiedenis ervan te reconstrueren, zo zijn de instrumenten op het lichaam van dit instrument van Perzische muziek, dat het grondgebied van Iran is, de tekenen van een zeer oude beschaving die in staat is om haar oorspronkelijke kenmerken uit te breiden in de aangrenzende gebieden dankzij een poëtische en verfijnde culturele overheersing.

Wat het onderwerp Perzische muziek complex maakt, is de aanwezigheid ervan in het heden Islamitische Republiek van Iran, van een grote verscheidenheid aan etnische groepen en regio's met zeer duidelijke eigen kenmerken: de Perzisch officiële taal, het wordt gesproken door iets meer dan de helft van de bevolking en andere talen kenmerken sterke culturele identiteiten zoals die van Azerbeidzjan, Baluchistan, het Turkmeense (Iraanse) plateau, de Koerdistan (Iraans), de regio's van de Perzische Golf, alle regio's waarvan de etnische groepen de territoriale grenzen overschrijden, waardoor nationale verbondenheid onzekerder wordt. …

lees meer

 

 

Zie ook
VIDEO


Traditionele muziek in Iran


 

AANBEVOLEN LINKS